Założyciele

Dzieje Bałtowa sięgają czternastego wieku. Jan Długosz w swoich kronikach historycznych wymienia Bałtów jako Baluthow. Słownik etymologiczny miast i gmin podaje, że pierwotnie był to Bałutów położony w górzystym terenie nad rzeką Kamienną, i że była to własność Bałuta. Ze względu jednak na położenie geograficzne Bałtowa, rzekę tworzącą Przełom Bałtowski, malowniczy wąwóz w paśmie wzgórz wapiennych, należy uznać Bałtów za nazwę topograficzną niż osobową i określić pochodzenie nazwy Bałtów od wyrazu bełt, czyli wiru w wodzie, który tworzy rzeka Kamienna. Lokalna legenda głosi, że nazwę wsi nadali jeńcy litewscy, którzy przebywając w osadzie powstałej wśród białych wapiennych skał z litewska nazwali Bałtów, jako "Bałtas", co w języku litewskim oznacza biały.

Według Długosza w XV wieku w Bałtowie istniał drewniany kościół parafialny pod wezwaniem św. Andrzeja. Patronem był Warsz herbu Rawa. Z łanów kmieci, karczem i folwarku kościół pobierał dziesięcinę w wysokości 10 grzywien. We wsi było wtedy ponad 10 garncarzy. Kiedyś Bałtów miał być nawet miasteczkiem. W przeszłości kolejno należał do kilku znanych rodzin: Ossolińskich, Chomętowskich, Małachowskich i Druckich-Lubeckich.

Źródła historyczne podają, że Chomętowscy postawili tu pierwszy pałac bałtowski. Stanisław Chomętowski do około 1720 roku był właścicielem Bałtowa, zmarł 1 września 1728 roku w Drochobyczy, pochowany został w klasztorze własnej fundacji w Samborze. Od Chomętowskich dobra bałtowskie przeszły do rodziny Pieniążków herbu "Odrowąż". W 1798 roku Bałtów i okolice kupił Hyacynt-Jacek hr. Małachowski, późniejszy właściciel dóbr bodzechowskich. Od Małachowskich w 1830 roku Bałtów i dobra bałtowskie kupiła rodzina ks. Druckich-Lubeckich, w 1849 roku dobra te przeszły na wdowę po ministrze skarbu Królestwa Polskiego. Do jej majątku należały: dobra Bałtów, Rudka Bałtowska, Ponik, Wólka Bałtowska, folwarki Zamoście i Dunale, wieś Skarbka Dolna, wieś Ulów i wieś Skarbka Górna.